René Rupnik to niewygodny bohater. Obcowanie z tym pięćdziesięcioletnim nauczycielem matematyki, obsesyjno-kompulsywnym zbieraczem i samozwańczym ekspertem od biustów wywołuje zaciekawienie, czasami śmieszy; jednocześnie jest w nim coś odstręczającego.
Neuroza bohatera przenika film. Może dlatego powstało dzieło smutniejsze niż pozostałe obrazy Seidla: brak tu cynicznej brawury, czuć za to gorycz. W swoich opowieściach René nieustannie powraca do czasów dziecięcej niewinności, gdy mógł bezkarnie wtulać się w kobiece ciała. We własnym mniemaniu jest doświadczonym znawcą kobiet, koneserem sztuki, wytrawnym socjologiem. Kontrapunktem dla tej wizji jest depresyjne otoczenie, w jakim żyje. Nieustannie wyrzucane przez Rupnika słowa mieszają się ze stertami papierów wypełniających mieszkanie, które dzieli ze zniedołężniałą matką, i zamieniają je w pokrytą mchem twierdzę, grobowiec dziecięcych wspomnień i obsesji bohatera.